మనసులో కురిసే
ఆకుపచ్చని వర్షాన్ని
తీయని అక్షరాల్లోకి వంపడమే…
అప్పుడు
కోయిల కూత
తెలియని కొత్త రాగమైనా
అదొక మాధుర్యం
మొండి చెట్టు
ఎవరి స్పర్శో తాకిన
తమకంలో
ఎర్రని చిగురు పెదాలతో
నవ్వులు రువ్వుతుంది
ఆ వెంట వెళ్ళే మేఘం
అనుకోకుండా వెనుదిరిగి కొన్ని చల్లని చినుకులై మురిపిస్తుంది
ఆ తడిపలకరింతల్లో మట్టి
తన ముడుచుకున్న మొగ్గ ముఖాన్ని
విరిసిన పువ్వులను చేసిన ఆకాశానికి
పరిమళ భాషలో ఉత్తరాలు రాయడం
ఆ భావ పరిష్వంగనలో
చెట్లు మరింత సిగ్గుతో ఊగిపోవడం
వసంత మంటే
ఏడాదికోసారే ప్రత్యేకించి సంతోషించే పండుగ కాదు
ప్రతిక్షణం కొత్తగా విరబూసే ప్రకృతి తన్మయం!!
అరుణ నారదభట్ల