నిన్నటిదాకా అల ఎగిసిపడినప్పుడు…
రేపొక ఉదయాన్ని చూస్తాననే ఆశ ఉండేది…
తీరం చేరిన అల తిరిగి రాదని తెలిసాకా…
లంగరువేసిన నావ తడబాటును గమనించే
అస్తిత్వపు మనసులు లేవిప్పుడు…
సూర్యోదయంతోనే జీవన – ఆకాంక్ష మొదలౌతుంది…
కీర్తికాంక్ష పట్టకంలో అది సప్తవర్ణాలుగా విడిపోతుంది…
మదిలొ దూరిన విషయవాసనల చెదపురుగులు
మస్తిష్కాన్ని దొలిచేస్తూ కలం విదిలించగానే…
భావం వాక్యాల వరదలై పారి
కవిత్వపు పేజీ పల్లకీ ఎక్కి కూర్చుంటుంది…
ఆ రోజంతా పగటిపూట పని పడకేస్తుంది…
పొగడ్తల దండలు తడుముకుంటూనే
వెనక్కి నడుస్తూ విమర్శకులు తన ఔన్నత్యాన్ని
ఒప్పుకునేలా చేసిన భ్రమలో…
మనసు తబ్బిబ్బై…తూగుతుంటుంది…
ఎదుటివాడిని గెలిచానన్న తపన
అహంభావపు నేత్రాన్ని తెరిపించకముందే…
ఆకులమాటున దాగిన స్నేహహస్తం
మూగవేదన మౌనరాగంగా మిగిలిపోతుంది…
తలవంచినది – అత్మీయునికి
అత్మానందపు బహుమతిని
అందించాలనే త్యాగగుణం
జీవనది యై ప్రవహిస్తున్నప్పుడు…
ఒడ్డున నిలబడి చూసిన వెర్రిచూపును…
సంద్రంలో కలిసేందుకు ఉరకలేస్తున్న అలలు
నవజీవన కాంతులకితకితలతో వెక్కిరిస్తూనేఉంటాయి…
ఓడిన హృదయం ఉషస్సు కోల్పోయిన తమస్సులా…
శూన్యంగా….మౌనంగా…
సాగిపోతూ…సాగిపోతూ….
కొత్తపల్లి ఉదయబాబు, సికింద్రాబాద్, 9533756075
