ప్రభాతాన ప్రకృతిని ఆస్వాదించబోయా
చూడు చూడంటూ వీధి విరగబడి నవ్వింది
కుప్పలు కుప్పలుగా నా ఎదురంతా చెత్తే
తిన్నంత తిని పారేసిన ఆహార పొట్లాలు
వాటిని చిందరవందర చేస్తున్న శునకాలు
గాలికి ఎగిరెగిరి పడుతున్న కవర్లు, మాస్కులు
కాండ్రిస్తూ ఉమ్ముతూ, చీదుతూ ఉదయం నడకలవారు
రోడ్డు వారనే నాగరికుల (?) నిస్సిగ్గు మూత్రవిసర్జనలు
బైక్ మీద పోతూ చెత్త కవర్లు విసిరేస్తూ నవ యువకులు
రాత్రి సేవించిన మద్యం సీసాలను రహస్యంగా (?) పడేస్తూ ప్రబుద్ధులు
కూల్చిన కట్టడ వ్యర్థాలను బోర్లించి దుమ్ము రేపిన ట్రాక్టరు
అంతలో ఎవరో విసిరిన సిగరెట్ పీకతో
అంటుకున్న చెత్త మంటల నాట్యం చేస్తోంది
ప్లాస్టిక్కులు, రబ్బర్లు కాలుతున్న కమురు వాసన
చేటు చేతలతో మనిషి
తనను తానే కాటేసుకుంటున్న వైనం
వికృత వీధిని వీక్షించలేక
వెనుదిరిగి, నాలుగ్గోడల మధ్య
కుములుతూ నేను..
ఈ దృశ్యం మారేదెన్నడు?
జె. శ్యామల
5 comments
Real fact madam.??
మారదు ఈ లోకం పోకడ..
ఈ దృశ్యం ఎప్పటికీ ,ఎన్నటికీ తరతరాలు మారినా మారదు మారదు .శ్యామల గారు నిరంతర పర్యవేక్షకులు..అభినందనలు.
శివ్వాం. ప్రభాకరం.
శ్రీమతి శ్యామల గారి “ఈ దృశ్యామ్ మారేదెన్నడు?” వాస్తవ జీవన విధానాన్ని కళ్లముందు నిలిపింది.ఒక్క పాత బస్తీలోనే కాదు….యావత్ భారతావని లోనూ యిదే దుస్థితి
రచయిత్రికి అభినందనలు.
కళాభివందనములతో
విడదల సాంబశివరావు.
Chala baga rasaaru Syamala garu. Social responsibility is a must for the writer. Such narrative lines would definitely bring change at least among a few. Congratulations.